18 اگن هساب کنگِش بلۆٹان، چه رێکانی دانگان گێشتر اَنت. وهدے آگهَ بان، اَنگت گۆن تئو آن.
تئو منا تَرّ و گَرد کنگا هم گِندئے و تچک بئیگ و آرام کنگا هم، منی هر کارا زانئے.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
من آسودگ وپتان و پاد آتکان، چیا که هُداوند منی پُشت و پناه اَت.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
او هُداوند، او منی هُدا! تئو په ما بازێن اَجَبێن کار و شئورے کرتگ، هچکَس تئیی مَٹّ بوتَ نکنت. اگن بلۆٹان تئیی کارانی بارئوا جار بجنان و هبر بکنان، همینچُک باز اَنت که چه هسابا در اَنت.
ترا په هئیرات و کُربانیگا هاجتے نێست، بله منی گۆشِت پَچ کرتگ، سۆچگی کُربانیگ و گناهانی کُربانیگِت نلۆٹتگ.
بازێنے که زمینئے هاکانی تها واب اِنت، جاهَ جنت، لهتێن په اَبدمانێن زِندا و لهتێن په پَشَلی و اَبدمانێن کَمشرپیا.
آ په ما مُرت که ما، تُرے زندگ ببێن یا مرکا واب، گۆن آییا زندگ بمانێن.
