7 هرچُنت که سَکّی و سۆریانی تها گَردان، بله تئو منا زندگَ دارئے. تئو منی دژمنانی هِژمئے هلاپا وتی دستا شهارئے و گۆن وتی راستێن دستا منا رَکّێنئے.
وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار! تئو همایانَ رکێنئے که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
چه زۆراورێن دژمنا رَکّێنت، چه آیان که نپرتِش منی سرا پرۆشتگ‌اَت، چیا که چه من زۆراکتر اتنت.
سکّی و سۆریانی رۆچا، منی دێما در آتکنت، بله هُداوند منی پُشت و پناه اَت.
تئو وتی سۆبێن بئیگئے اِسپرا منا بَکشئے و راستێن دستِت منی پُشت و پناه اِنت، تئیی نرم‌دلی و بێکبری منا مزنیَ دنت.
نون زانتُن که هُداوند وتی رۆگن پِر مُشتگێنا رَکّێنیت و چه وتی پاکێن آسمانا آییا پَسّئوَ دنت، گۆن وتی راستێن دستئے رَکّێنۆکێن واک و تاگتا.
نه آیانی زهمانی زۆر اَت که مُلکِش گپت نه که باسک و بازووان سۆبێن کرتنت. اے تئیی راستێن دست اَت، تئیی باسک و چِهرگئے رُژن، چیا که آیانی سرا مهربان اتئے.
گڑا آ وهدا که ترا گوانکَ جنان دژمن پدَ کِنزنت. اِشیا زانان که هُدا گۆن من اِنت.
گۆن وتی راستێن دستا برَکّێن و پَسّئو بدئے تان هما که ترا دۆست اَنت برکّنت.
منَ گوَشان: ”اے شَکّ و سئوال منا رنجێننت نون هما اهد و باریگانی هئیالا کپان که بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی راستێن دست شهارتگ.“
مارا پدا زندَ نبَکشئے که تئیی کئوم تئیی بارگاها شادهی بکنت؟
آ، هُدائے راستێن نێمگا بُرزاد برگ بوت. چه پتا، واده داتگێن پاکێن روه آییا رَست و هما ڈئولا که شما گِندگ و اِشکنگا اێت، نون پاکێن روهی بێکِساس بَکشتگ.
