5 منَ زانان که هُداوند مزن اِنت، که مئے هُداوند چه سجّهێن هُدایان مستر اِنت.
مئے هُداوند مزن اِنت، زۆری بێکِساس، آییئے زانت و زانگا کدّ و کِساس نێست.
هُداوند مزن و ستائے باز لاهک اِنت، مئے هُدائے شهرئے تها. آییئے پاکێن کۆه،
آسمانان، کئے گۆن هُداوندئے مَٹّ بوتَ کنت؟ چُشێن آسمانی هستیے هست که هُداوندئے پئیما ببیت؟
که هُداوند مزن‌شانێن هُدا اِنت، سجّهێن ”هُدایانی“ مسترێن بادشاه.
چیا که تئو، او بُرزێن اَرشئے هُداوند، سجّهێن زمینئے سرا مزن‌شان ائے، تئو سجّهێن ”هُدایانی“ سرا بالادست ائے.
پمێشکا من هُکمَ دئیان که هرکَس ببیت، چه هر کئوم، راج و زُبانا که شَدرَک، میشَک و اَبِدنِگۆئے هُدائے بارئوا هرابێن هبرے بکنت، آ ٹُکّر ٹُکّر کنگَ بیت و آییئے لۆگ برباد کنگ و هاکۆٹے جۆڑ کنگَ بیت. چێا که دگه هچّ هُداے نێست که چُش رَکّێنت بکنت.“
