18 اِشیئے دژمنان، شرمساریئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے سر گۆن دْرپشۆکێن تاجێا بُرزَ بیت.“
نالت کباهے بات و آییئے جندا بپۆشات و کمربندێئے پئیما مدام آییئے سرێنا بندۆک بات.“
منی دژمنان رسواییئے جامگ گوَرا دئیگ بات و شرمندگیئے کباها پۆشێنگ باتنت.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
بازێنے که زمینئے هاکانی تها واب اِنت، جاهَ جنت، لهتێن په اَبدمانێن زِندا و لهتێن په پَشَلی و اَبدمانێن کَمشرپیا.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“
اے گۆن گوَرانڈا جنْگَ کننت بله گوَرانڈ اِشان پرۆشَ دنت، چێا که آ، هُداوندانی هُداوند و بادشاهانی بادشاه اِنت و هما که گۆن آییا گۆنَ بنت، آییئے تئوار جتگێن، در چِتگێن و وپادارێن همراه اَنت.“
