11 هُداوندا گۆن داوودا سئوگندے وارت، کئولے کرتی و چه وتی زبانا نبجّیت، که: ”من چه تئیی اۆبادگان یکّے تئیی بادشاهی تهتا نادێنان.
هُداوندا سئوگند وارتگ و پشۆمانَ نبیت، که: ”تئو تان اَبد دینی پێشواے ائے، مَلکیسِدیکئے هِسابا.“
بله آییئے دۆست دارگا بسَّ نکنان و گۆن آییا وتی کرتگێن کئولا نپرۆشان.
من یک برے مان وتی پاکیا سئوگندے وارتگ و گۆن داوودا درۆگَ نبندان،
چۆ ماها تان اَبد برجاهَ مانیت، که جمبرانی تها تچک و راستێن شاهدے.“ اۆشت...
او هُداوند! آسمان تئیی اجبێن کاران ستا کنت و تئیی وپاداریا هم، پاکێنانی دیوانا.
آ، مزنێن مردمے بیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے چُکّ زانگَ بیت و هُداوندێن هُدا، آییئے پت و پیرُکی، بزان داوودئے بادشاهیئے تَهتا آییا بَکشیت.
بله آ پئیگمبرے اَت و زانتگ‌اَتی هُدایا سئوگند وارتگ و کئول کرتگ که چه آییئے نَسلا یکّێا، آییئے بادشاهیئے تَهتئے سرا نادێنیت.
