3 او هُداوند! منی هُدا! منی چارگا بکن و پَسّئو دئے! چمّانُن رُژنا کن، اگن نه، مرکئے وابا وپسان.
منی سکّی و سۆریان بچار و منی سرا رهم کن که تئیی شَریَتُن نشمُشتگ.
او هُداوندێن هُدا! تئو منی چِراگا رُژناگَ کنئے. هما اِنت که منی تهارۆکیان رۆشنَ کنت.
منی دژمنان بچار که چینچُک باز اَنت و چه من چۆن په کَهر نپرتَ کننت.
تئیی مِهرا گَلَ بان و شادهیَ کنان، چیا که تئو منی سیه‌رۆچی دیستگ‌اَنت و منی اَرواهئے سکّیانی نێمگا هئیال گوَر کرتگ.
او هُداوند! منی گپّان گۆش بدار، منی نالگان دلگۆش کن.
او هُداوند! منی سرا رهم کن، هما آزاران که چه دژمنانی دستا منا رسنت بچار، تئو که چه مرکئے دروازگان منا سرپرازَ کنئے،
آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“
و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.
