5 هما که چه سَهیونا نپرتَ کننت، شرمسار بات و پُشتا بکِنزاتنت.
په اورشَلیمئے اێمنیا دْوا کنێت، هرکَس که ترا، او اورشَلیم، دۆستَ داریت، آسودگ بات.
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت وتی سرجهلیا هئیران و هَبَکّه باتنت.
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
