2 چۆن وَشّ، مئے پاد چه تئیی دروازگان پُتِرتگ و اۆشتاتگ‌اَنت، او اورشَلیم!
آییئے دروازگان گۆن شُگرگزاری بپُترێت و آییئے بارگاها گۆن ستا و سنا. آییئے شُگرا بگرێت و آییئے ناما بساڑاێت،
چه مُهرا مُهرتر بئیانَ بنت تان هما وهدا که سَهیونا هُدائے بارگاها رسنت.
په من هاکئے کُربانجاهے اَڈّ کن. اۆدا چه وتی پَس و گۆکان سۆچَگی کُربانیگ و همدلیئے کُربانیگ پێش کن. هر جاگه که من ترا وتی نامئے یات کنگا پَرمایان، همۆدا تئیی کرّا کایان و ترا برکتَ دئیان.
