97 تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
منا تئیی هُکم چه تلاها دۆست‌تر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
هما که تئیی شَریَتا دۆستَ دارنت، سکّ اێمن اَنت و آیان هچّ چیزّ ٹَگلێنتَ نکنت.
تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان که منا سکّ دۆست اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
من په تئیی هُکمانی زورگا وتی دست شهار داتگ‌اَنت که منا دۆست اَنت و تئیی پرمانانی سرا پِگرَ کنان.
