93 هچبر تئیی رهبندانَ نشمۆشان، که تئو چه همِشانی وسیلها منا زندگ داشتگ.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
سکّی و سۆریان منی تسلّا همِش اِنت، تئیی کئول منا زندگَ داریت.
روه اِنت که زِندَ دنت، هَڈّ و گۆشتا پائِدگے نێست. اے هبر که من گۆن شما کرتنت، روه و زِند اَنت.
چێا که شمارا نۆکێن زِند چه زئوال بئیۆکێن تُهما نرَستگ، چه زئوال نبئیۆکێن تُهما رَستگ، بزان چه هُدائے زندگ و اَبدمانێن گال و هبرا.
