86 تئیی سجّهێن پرمان پُراِهتبار اَنت، منا کُمَک کن که مردم منا مُپت و ناهَکّا آزارَ دئینت.
منا کُمَک کن، او هُداوند، منی هُدا! په وتی مِهرئیگی منا برَکّێن.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
آ پرمان که تئو داتگ‌اَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.
تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
او هُداوند! تئو نزّیکّ ائے و تئیی سجّهێن هُکم راست اَنت.
گُروناکێن مردم سرجَهل و پَشل باتنت که وتسرا منی باپُشتا درۆگِش بستگ، بله من تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان.
او هُداوند! منا چه دژمنان برَکّێن، من تئیی کِرّا چێرَ بان.
هُداوندئے تُرس پاک اِنت و تان اَبد پایدار. هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و سَرجمیا اَدل،
مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
چیا که مُپت و ناهکّا په من دامِش چێر گێتکگ و په منی اَرواها کلِّش کۆتکگ.
سرزۆر و سلامت اَنت، آ که منی دژمن اَنت، بازێنے بے سئوَبا چه من نپرتَ کنت.
بله من سِتَم دیستگێن مهتاجے آن. او هُدا! دێم په من اشتاپ کن، تئو منی رَکّێنۆک و مَدَتکار ائے. او هُداوند! دێر مکن.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
