75 او هُداوند! منَ زانان که تئیی هُکم په اَدل اَنت و تئو چه وتی وپاداریا منا مُسیبتانی تها دئور داتگ.
چه تئیی دستا چُشێن کارے مبات که پهرێزکارا گۆن بدکارا هۆر بکُشئے و پهرێزکار و بَدکارا یکّێن چمّا بِچارئے. سجّهێن جهانئے دادرس په هَکّ و اِنساپ کارَ نکنت؟“
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.
شپنێما پادَ کایان و تئیی شُگرا گِران په تئیی آدلێن هُکمان.
گۆن تچکێن دلێا تئیی شُگرا گِران، وهدے تئیی آدلێن پرمانان دَر بَرانَ بان.
هما که هُداوندئے اَهد و پئیمانئے سرا اۆشتنت، آییئے سجّهێن راه په آیان چه مِهر و وپایا سررێچ اَنت.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.
