72 چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
منا تئیی هُکم چه تلاها دۆست‌تر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم، چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.
تئیی هزمتکارا چه آیان ڈاه و هُشدارَ رسیت و گۆن آیانی دارگا مزنێن مُزّے.
