57 تئو منیگ ائے، او هُداوند! من کئول کرتگ که تئیی هبرانی رَندگیریا کنان.
من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
چه من دور ببێت، او بدکاران، که من وتی هُدائے هُکمانی رَندگیریا بکنان.
بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،
او هُداوند! تئیی بارگاها پریاتَ کنان و گوَشان: ”تئو منی پناهجاه ائے و زندگێنانی زمینا منی بهر.“
او هُداوند! تئو منی گیشِّتگێن بَهرونڈ و جام ائے، تئو منی بَهرا شرّیئے سرا دارئے.
هما کئول که لُنٹان واده داتگ و دپا گوَشتگ‌اَنت سکّی و سۆریانی وهدا.
منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت، بله هُدا منی دلئے کلات اِنت، تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
