173 تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات که من تئیی رهبند گچێن کرتگ‌اَنت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
من وپاداریئے راه در چتگ، وتی دل تئیی هُکمانی منّۆک کرتگ.
وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
بچکّئے پتا هما دمانا کوکّار کرت و گوَشتی: ”منا باور اِنت، اگن منی باور نِزۆر اِنت، کُمکّ بکن تان پُرزۆرتر ببیت.“
بله تهنا یکّ چیزّ زلورت اِنت. مَریما هما گهترێن په وت گچێن کرتگ که چه آییا پَچ گِرگَ نبیت.“
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
