171 منی لُنٹ تئیی ستایا سررێچ باتنت که تئو منا وتی هُکمان سۆجَ دئیئے.
گۆن تچکێن دلێا تئیی شُگرا گِران، وهدے تئیی آدلێن پرمانان دَر بَرانَ بان.
آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“
هُداوندا! منی لُنٹان پَچ کن، تانکه منی دپ ترا ستا بکنت.
او هُدا! تئو منا چه کسانیا سۆج داتگ، مُدام تئیی اجبێن کارانی جارا جنان.
او هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئو آییا اَدبَ کنئے، هما که تئو گۆن وتی شَریَتا آییا تالیمَ دئیئے.
