169 او هُداوند! منی پریات ترا سر بات، وتی لَبزئے هسابا منا اَگل و هۆش بدئے.
منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.
وتی پرێشانیانی تها هُداوندُن تئوار جت و کُمک لۆٹگئے پریاتُن وتی هُدائے گوَرا بُرز کرت. آییا چه وتی پرستشگاها منی تئوار اِشکت و منی کُمک لۆٹگئے پریات آییئے گۆشان رَست.
هما اِنت که وهد و مۆسمان بدلَ کنت، هما اِنت که بادشاهان دورَ کنت یا تَهتا نادێنیت، هما اِنت که دانایان هکمتَ دنت و سرپدێنان زانتَ بَکشیت،
اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.
