167 تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان که منا سکّ دۆست اَنت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
