164 رۆچے هپت بر ترا نازێنان، په تئیی آدلێن هُکمان.
شپنێما پادَ کایان و تئیی شُگرا گِران په تئیی آدلێن هُکمان.
چه تئیی دادرسیا یَهودائے مێتگ شادمان باتنت و سَهیونئے کۆه شادان.
بێگاه و سَباه و نێمرۆچا زنگَ جنان و پریاتَ کنان و آ منی تئوارا اِشکنت.
سَهیون اِشکُنت و شادهیَ کنت و یَهودیَهئے جنک گَل اَنت چه تئیی دادرسیا، او هُداوند!
گڑا اے مرد مُچّ بوت و آتکنت و دیستِش که دانیال وتی هُدائے کِرّا دْوا و پریات کنگا اِنت.
چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگ‌اَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“
