160 تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.
آ پرمان که تئو داتگ‌اَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.
تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
من سکّ دێر اِنت زانتگ، تئو وتی پرمان برجم داشتگ‌اَنت که اَبدی ببنت.
او هُداوند! منَ زانان که تئیی هُکم په اَدل اَنت و تئو چه وتی وپاداریا منا مُسیبتانی تها دئور داتگ.
تئیی سجّهێن پرمان پُراِهتبار اَنت، منا کُمَک کن که مردم منا مُپت و ناهَکّا آزارَ دئینت.
شمارا راستێنَ گوَشان، زمین و آسمانئے گار و بێران بئیگا پێسر، شَریَتئے یکّ آب و ٹِکّے هم گارَ نبیت تان سجّهێن سَرجم مبنت.
پاکێن کتابئے سجّهێن هبر هُدائیگ اَنت که الهامئے شکلا دێمی داتگ‌اَنت. پاکێن کتاب په تالیم دئیگا، په رَدیانی سرپد کنگ و راست کنگا و په پهرێزکاریئے هێل دئیگا پائِدَگمند اِنت
