159 بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
منی سکّی و سۆریان بچار و منی سرا رهم کن که تئیی شَریَتُن نشمُشتگ.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
