155 رکّگ چه بدکاران دور اِنت که آ تئیی هُکمانی شۆهازا نه‌اَنت.
بدکار مان وتی کِبر و گُروناکیا گوَشیت: ”هُدا در گێتکَ نکنت“، آییئے سجّهێن پگر و هئیال اِش اِنت که ”هُداے نێست“.
چیا که تئو بێکِبرانَ رَکّێنئے، بله پُرکبر و گُروناکان چم‌جَهلَ کنئے.
گْوانکی جت: ’اِبراهێم، او منی پت! ترا منی سرا بَزّگ بات، ایلازَرا منی کِرّا دێم بدئے که وتی لَنکُکا آپا بجنت و منی نُکّا ترّ بکنت که من آسا سُچگا آن.‘
کَسّ سرپدَ نبیت، هچکَس هُدائے شۆهازا نه‌اِنت.
