152 من سکّ دێر اِنت زانتگ، تئو وتی پرمان برجم داشتگاَنت که اَبدی ببنت.
تئیی پرمان تان اَبد په اَدل اَنت، منا سرپدی بدئے که زندگ بمانان.
تئیی سجّهێن هبر راست اَنت و تئیی سجّهێن آدلێن هُکم اَبدمان.
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
