148 منی چمّ شپئے سجّهێن پاسان پَچ اَنت که تئیی هبرئے سرا پِگر کرت بکنان.
تئیی رهبندانی سرا پِگرَ کنان و تئیی راهانَ چاران.
شپنێما پادَ کایان و تئیی شُگرا گِران په تئیی آدلێن هُکمان.
او هُدا! منی هُدا تئو ائے، گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن، اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و جسم و جانُن تئیی هُدۆناک، بےآپ و هُشکێن زمینێا.
وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.
هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت.
