147 چه بامگْواها پێسر پادَ کایان و پریاتَ کنان، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بَستگ.
او سرۆز و چنگان! آگه بێت. من بامگواهارا هم چه وابا پادَ کنان.
راستێن هبرا چه منی دپا پَچ مگر، که منی اُمێت تئیی هُکمانی سرا اِنت.
هُداتُرس گۆن منی گِندگا شادمان باتنت، که من وتی اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
چیا که گۆن بازێن برکتانی دئیگا په آییئے وشّ‌آتکا در آتکگئے و تاجے چه اَسیلێن تلاها سرا داتِت.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
او هُداوند! بامگواهان تئو منی تئوارا اِشکنئے، بامگواهان، گۆن دَزبندی وتی واهگان پێشَ کنان و وداریگَ بان.
هُدائے سرا، که آییئے هبرا ستا کنان، هُدائے سرا تئوکَلَ کنان و نترسان، هاکیێن انسان منا چے کرتَ کنت؟
او منی اَرواه! آگاه بئے. او چنگ و سُرۆدان! آگاه بێت. من بامگواها چه وابا پادَ کنان.
بله من گۆن تئو مَدَتئے پریاتا کنان، او هُداوند! هَمُک سباها منی دْوا تئیی بارگاها رسنت.
منی دْوا تئیی درگاها برسات، وتی دلگۆشا گۆن منی پریاتا کن.
سَباها ماهَلّه که اَنگت تهار اَت، ایسّا پاد آتک، چه لۆگا در کپت، یکّ گِستا و پناهێن جاگهێا شت و دْوایی کرت.
