145 او هُداوند! په دل و سِتک تئوارَ کنان، پَسّئو بدئے و من تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار، منی پریات ترا سر بات.
ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان، منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.
من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
چه من دور ببێت، او بدکاران، که من وتی هُدائے هُکمانی رَندگیریا بکنان.
مدام تئیی شَریَتئے رَندگیرَ بان، اَبد تان اَبد.
په دل و سِتک تئیی چِهرگئے شۆهازا بوتگان، منی سرا هما پئیما مهربان بئے که کئولِت کرتگ.
تئیی هُکمانی رَندگیریا کنان منا پَهک یله مکن.
او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت، هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
وتی هزمتکارئے دلا شادمان کن، او هُداوند، که من چه تئو دْوا لۆٹان.
