143 سکّی و سۆری منی سرا آتکگاَنت بله تئیی هُکم منی شادمانی اَنت.
مرکئے سادان پتاتگاَتان، کبرئے تُرس منی سرا کَپتگاَت گم و اندۆهانی بندیگ اتان.
او هُداوند! من سکّ اَزاب سگّتگ، اَنچش که کئولِت کرتگ، منا زندگ بدار.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
من چه جُهلانکیان ترا تئوارَ کنان، او هُداوند!
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
