137 او هُداوند! تئو آدل ائے و تئیی هُکم برهَکّ اَنت.
هُداوند اَدل و انساپَ کنت و په سجّهێن سِتَم دیستگێنان دادرَسی.
هُداوند وتی همُک راها آدل اِنت، وتی سجّهێن کاران وپادار.
بادشاه زۆراور اِنت، اَدلی دۆستَ بیت. تئو، او هُدا، اِنساپ برجاه داشتگ، سجّهێن اِسراییلا تئو هما کار کرتگ که په اَدل و اِنساپ اَنت.
هما مُسیبَت که هُداوندا وتی هئیالان داشتگ‌اَت، نون مئے سرا دئوری دات چێا که مئے هُداوندێن هُدا وتی سجّهێن کاران آدل اِنت بله اَنگت ما آییئے گَپ گۆش نداشتگ.
اَدل تئیی جندئیگ اِنت، او هُداوند! بله ما مرۆچان پَشَل و سرجَهل اێن. یَهودائے مردم، اورشَلیمئے جَهمنند و سجّهێن اِسراییل اَنچُش اِنت، هما که نزّیکّ و گوَران اَنت و هما که دور اَنت. اے، تئو سجّهێن مُلکان گلّێنتگ‌اَنت که گۆن تئو بے‌وپایی‌اِش کرتگ.
بله تئو گۆن وتی ناپشۆمان و سِنگێن دلا، په کَهر و گَزبئے رۆچا په وت کَهر و گَزب اَمبارَ کنئے، هما رۆچا که هُدائے آدلێن دادرسی زاهرَ بیت.
گڑا چے بگوَشێن؟ هُدا نااِنساپ اِنت؟ هچبر!
و من اِشکت که کُربانجاه گوَشگا اَت: ”هئو، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی دادرسی راست و په اَدل اَنت.“
چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگ‌اَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“
