133 وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
وتی لبزئے هسابا منا مُهکم بدار و من زندگَ مانان، مئیل که منی اُمێت بپرُشیت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگ‌اَنت.
وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار، مئیل که منی سرا بالادست ببنت. هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و چه هر مزنێن گناها پاک.
هُداوندَ گوَشیت: ”ترا هما راها سۆجَ دئیان که باید اِنت برئوئے، ترا شئور و سلاهَ دئیان و ترا چارانَ بان.
نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
