131 من وتی دپا پچَ کنان، تُنّیگ آن و په تئیی هُکمان زهیریگ.
من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
په تئیی هُکمان منی اَرواه مُدام زهیران درُشتگ.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
من هُداوند آن، تئیی هُدا که ترا چه مِسرا در کرت و آورت. وتی دپا سَرجما پَچ کن، که من پُرّیَ کنان.
نون که هُداوندئے نێکی و مهربانیئے تامۆ چَشتگ، نۆک پێدا بوتگێن نُنُّکانی پئیما په پاک و روهانیێن شیرا شدیگ ببێت تانکه چه همِشیا دێم په وتی رَکّگا رُدان ببێت.
