13 من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
منَ نمِران، زندگَ مانان و هُداوندئے کرتگێن کارانی جارا جنان.
منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.
بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و پَشَل و شرمندگَ نبان.
آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگ‌اَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگ‌اَنت.
او چُکّان! بیاێت و چه من بِشکنێت، من شمارا سَبکَ دئیان که هُداوندا چۆن بمَنّێت.
پهرێزکارئے دپ هکمت تالانَ کنت و زبانی اَدل.
هما هبران که من گۆن شما شپئے تهاریا گوَشان، شما آ هبران رۆچئے رُژناییا بگوَشێت، هما هبر که هَلوتا شمئے گۆشان گوَشگَ بنت، آ هبران لۆگ و بانانی سرا بگوَشێت و جار جنێت.
او سْیَه‌مارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.
بله ما چه وتی دیستگێن و اِشکتگێنانی پَدّر و درشان کنگا وتا داشتَ نکنێن.“
