129 تئیی پرمان باکمال اَنت، پمێشکا آیانَ منّان.
گۆن تئو پریاتَ کنان: ”منا برَکّێن“ و من تئیی پرمانانَ مَنّان.
منی چمّان پَچ کن که تئیی شَریَتئے باکَمالێن چیزّان بگندان.
بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،
من گۆن تئیی پرمانان بندۆکَ بان، او هُداوند! مئیل که شرمسار کنگ ببان.
چُشێن زانت په من سکّ باز اَجب اِنت چه منی سرپدیا بێکساس بالاتِر.
هما که هُداوندئے اَهد و پئیمانئے سرا اۆشتنت، آییئے سجّهێن راه په آیان چه مِهر و وپایا سررێچ اَنت.
نون من آییئے پادانی دێما سُجده کنگا کپتان، بله منا گوَشتی: ”چۆ مکن، من هم تئیی و تئیی براتانی ڈئولێن هِزمتکارے آن که ایسّائے شاهدیا دئینت. هُدایا پرستش کن. ایسّائے بارئوا شاهدی دئیگ پئیگمبریئے جئوهر اِنت.“
