128 تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
هما مردمان یلهَ کنئے که چه تئیی هُکمانی راها دورَ بنت، که آیانی پرێبکاریا آسرے نێست.
منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.
گڑا آ وهدا که تئیی سجّهێن هُکمانی نێمگا چاران، شرمسارَ نبان.
آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگ‌اَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگ‌اَنت.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
ما زانێن که شَریَت روهی چیزّے، بله من نَپسانی مردمے آن که گُلامێئے پئیما گناهئے کِرّا بها بوتگان.
اگن هما کارانَ کنان که کنگِشَ نلۆٹان، گڑا مَنّان که شَریَت شَرّ اِنت.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
