127 منا تئیی هُکم چه تلاها دۆست‌تر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم، چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.
