123 منی چمّ په هما رکێنگا وداریگ اَنت که چه تئیی نێمگا اِنت، تئیی آدلێن کئولئے پوره بئیگئے اِنتزارا آن.
تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.
په هُداوندا ودارَ کنان چه هما نِگهپانان گێشتر که سُهبئے ودارا اَنت، هئو، چه هما نِگهپانان گێشتر که سُهبئے ودارا اَنت.
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
چه بازێن پریاتان دمُن برتگ، منی نُکّ هُشک اِنت و چمّ وتی هُدائے ودارا تهار بوتگ‌اَنت.
