120 منی جانئے گۆشت چه تئیی تُرسا لرزیت و منا چه تئیی رهبندانَ تُرسیت.
بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان، همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.
تئیی هِژما منا پتاتگ و تئیی بیمّا منا پرۆشتگ.
پمێشکا منی دُردانَگان! اَنچُش که شما مُدام پرمانبردار بوتگێت، نه تهنا آ وهدا که من شمئے کرّا اَتان، اَنّون هم که من اۆدا نه‌آن، اَنگت گێشتر پرمانبردار اێت. گڑا په تُرس و لَرز وتی نجاتئے رُست و رُدۆمئے جُهدا بکنێت.
