118 هما مردمان یلهَ کنئے که چه تئیی هُکمانی راها دورَ بنت، که آیانی پرێبکاریا آسرے نێست.
ترا په سِتک و دل شۆهازَ کنان، منا مئیل که تئیی هُکمانی راها یله بکنان.
تئو گُروناکێن مردمان هکّلَ دئیئے، هما نالت بوتگێنان که تئیی هُکمانی راها یلهَ کننت.
منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
وتی پیرێنانی پئیما راستێن راهِش یلهَ دات و بێوَپا بوتنت، چۆ سُست و ناباورێن کمانا منتنت.
تان چِل سالا چه آ نسلا بێزار اتان، گوَشتُن: ’اے انچێن مردم اَنت که دلِش گُمراه اَنت و منی راهانَ نزاننت،‘
دژمن آیان زَهمانی دپا دئینت و بازێنێا بندیگ و سجّهێن دنیائے تها دَرانڈێهَ کننت. اورشَلیم، درکئومانی پادانی لگتمالَ بیت، تان آ وهدا که درکئومانی وهد و باریگَ کُٹّیت و هلاسَ بیت.
بدێن مردم و رد دئیۆک دگران ردَ دئینت و وت ردَ کپنت و رۆچ په رۆچ گَنترَ بنت.
من په شما نبیسگا آن، په اے سئوَبا نه که راستیا نزانێت، راستیا زانێت و سرکچَ ورێت که چه راستیا هچّ درۆگے ودیَ نبیت.
شَرابکَشّی هئوز چه شهرا ڈنّ لَگَت دئیگ بوت و چه هئوزا هۆن در آتک. هۆن اَنچۆ باز اَت که اسپانی لگامان سر بوت و تان سئے سَد کیلومیترا چۆ آپا تتک.
چِراگئے رُژن پدا هچبر تئیی تها ندْرپشیت. سالۆنک و بانۆری تئوارے پدا هچبر تئیی تها اِشکنگَ نبیت، چێا که تئیی سئوداگر زمینئے سکّێن مزنێن مردم بوتگ‌اَنت و تئیی جادوگریئے سئوَبا، سجّهێن کئوم رَد دئیگ بوتگ‌اَنت.
