113 چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
تئیی هبر چۆنێن شیرکنێن تامے کننت، منی دپا چه بێنگا شیرکنتر اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
تئیی شَریَت منا چۆن دۆست اِنت، سجّهێن رۆچا همِشیئے پِگرا آن.
هُداوند انسانئے سجّهێن پگرانَ زانت، آ زانت که ناهودگ و ناکار اَنت.
چُش که بدێن پِگر و هئیال، بێننگی، دُزّی، هۆن و کۆش، زِنا،
پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچّ کار و هچّ کِردارئے سرا مُهر نه‌اۆشتاتگ.
