101 من وتی پاد چه هر رَدێن راها دور داشتگ‌اَنت که تئیی هبرا داشت بکنان.
چه تئیی رهبندان منا زانت و سرپدیَ رسیت، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
او هُداوند! وهد آتکگ که تئو کارے بکنئے، چێا که تئیی شَریَتا پرۆشنت.
بَهتاور اَنت هما که هُداوندئے پرمانانَ منّنت و په سِتک و دل آییئے شۆهازا اَنت،
آییئے دێما تمان و بےائیب بوتگان و وتا چه گناها دور داشتگ.
