7 هُداوند گۆن من اِنت، منی مَدَت کنۆک، په سرپرازی دژمنانی نێمگا چاران.
آییئے دل مُهر اِنت، نتُرسیت، نێٹ وتی دژمنانی شِکستا گندیت.
بله هئو! هُدا منی کُمک کنۆک اِنت، هُداوند منی زِندئے دارۆک اِنت.
او هُداوند! وتی دلکشّێن کُربانیگان ترا پێشَ کنان و تئیی نامئے شُگرا گِران، چیا که نێک اِنت.
پرچا که تئو منا چه هر سکّی و سۆریا رَکّێنتگ، منی چمّ دژمنئے پرۆش ورگئے شاهد بوتگ‌اَنت.
منی جسم و جانا چه هما جنگا که دێما در آتکگ په دْراهی و سلامتیَ رَکّێنیت، بِلّ تُرے بازێنے منی دێما اۆشتاتگ.
هُدا په من مهربان اِنت و منی کُمکا کئیت، دژمنانی سرا وتی پێرۆزیا گندان.
او هُداوند که مئے اِسپر ائے! آیان مکُش، چُش مبیت که منی کئوم بشمۆشیت. گۆن وتی زۆراکیا اِشان سرگردان کن و اێر بیار.
منی چمّان دژمنانی شِکست دیستگ و گۆشان بدکارانی سرشکونیئے هبر اِشکتگ.
