13 منا سَکّا تێلانکِش دات که بکپان، بله هُداوندا منا کُمکّ کرت.
”منا چه ورناییا سک باز آزارِش داتگ بله منا چێردستِش کُرت نکرتگ.
هُداوند! منا چه بدکارانی دستا دور بدار و چه هِژمناکان برَکّێن که په منی پادان دام سازگا اَنت.
منا وتی رهمتانی نشانیے بدئے، تان هما که گۆن من نپرت کننت بگندنت و شرمندگ ببنت، چیا که تئو، او هُداوند، منا مدت کرتگ و تسلّا داتگ.
