3 اگن بُنرِد تباه کنگ ببنت، گڑا پهرێزکار چے کرتَ کنت؟“
هما وهدا که زمین و آییئے سجّهێن نندۆکَ لرزنت، اے من آن که آییئے پادَگان مُهرَ داران. اۆشت...
اے ”هُدا“ هچَّ نزاننت و سرپدَ نبنت، تهاریا سرگردان اَنت و زمینئے سجّهێن بُنیاد لرزگا اَنت.
بله پدا هم هُدائے سرا باورمند مُهرَ اۆشتنت، لۆگێئے مُهکمێن بنیادئے پئیما. هُدایا وتی باورمندانی سرا اے هبر نَکش کرتگ و مُهر جتگ‌اَنت: ”هُداوند وتی مردمان پجّاهَ کاریت“ و ”هرکَس که هُداوندئے ناما گیپت، باید اِنت وتا چه بدکاریا دور بداریت.“
