5 او هُدا! آسمانانی سربرا تئیی مزَن‌شانی نازێنَگ بات و سجّهێن زمینا تئیی شان و شئوکت سر بات.
اے سجّهێن، هُداوندئے ناما ستا بکناتنت، چێا که تهنا هماییئے نام مزن‌شان اِنت، هماییئے شان و شئوکت چه زمین و آسمانا بُرزادتر اِنت.
او هُداوند! گۆن وتی زۆر و توانا اَنچش مزن‌شان باتئے. تئیی واک و کدرتا ستا کنێن و نازێنێن.
او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.
آییئے پرشئوکتێن ناما تان اَبد ستا بات، آییئے شان و شئوکت سجّهێن زمینا بگرات. اَنچش بات. آمین.
او هُداوند، مئے هُداوند! چِنکدر پُرشئوکت اِنت تئیی نام جهانئے چارێن کُنڈان. تئو وتی شان و مزنی آسمانانی سربرا شِنگ و تالان کرتگ.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
