4 که تئیی مِهر باز اِنت، چه آسمانان بُرزتِر، تئیی وپاداری تان جمبران اِنت.
چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت، آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.
هُداوند سجّهێن کئومانی سرا پُرجلال اِنت و آییئے شان و شئوکت چه آسمانان بُرزتِر.
او هُداوند! تئیی مِهر اَرشا رسیت و وپاداری تان جمبران.
مِهر و وپاداری یکدگرا دُچارَ کپنت، اَدل و اێمنی یکدومیا چُکّنت.
من گوَشت که ”تئیی مِهر اَبدمان اِنت و تئو وتی وپاداری، آسمانا کاهِم کرتگ.“
او هُداوند! آسمان تئیی اجبێن کاران ستا کنت و تئیی وپاداریا هم، پاکێنانی دیوانا.
