9 آییا سُهرزِر نِهرّ دات و زِر هُشک بوت، چه جُهلانکیان اَنچش گوازێنتنتی که پوره گیابانے.
دریائے آپراه گِندگ بوتنت و دنیائے بُنیات پدّر، چه تئیی نِهرّ و هکّلان چه تئیی پۆنزئے ترندێن گواتا، او هُداوند!
دریایی هُشک کرت و هُدائے کئوم اۆدا پاد پئیادکا چه کئورا گوَست، آییئے بارگاها شادمانی بکنێن.
آیانی دێمئے دریایی نێم کرت و آیی گوازێنتنت، آپی، دوێن دێمان چۆ دیوالا مِکّ کرت.
گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
