7 آپ چه تئیی نِهِرّان جِستنت، چه تئیی گْرندانی تئوارا بالِش کرت،
هُدایا نوه و هما سجّهێن وَکشیێن هئیوان و دَلوَت یات کرتنت که نوهئے همراهیا بۆجیگا اَتنت. هُدایا زمینئے سرا گواتے راه دات و آپ اێر آیان بوت.
آییا سُهرزِر نِهرّ دات و زِر هُشک بوت، چه جُهلانکیان اَنچش گوازێنتنتی که پوره گیابانے.
دریائے آپراه گِندگ بوتنت و دنیائے بُنیات پدّر، چه تئیی نِهرّ و هکّلان چه تئیی پۆنزئے ترندێن گواتا، او هُداوند!
تئیی گْرندئے تئوار دَنز و گواتانی تها اَت، تئیی نورا جهان رۆشنا کرت، زمین لرزت و جُمبِت.
آ چه وابا آگه بوت، گواتی هَکَّل دات و گۆن گوَرما گوَشتی: ”اێرمۆش! بَس کن!“ گڑا گوات کپت و چئول و مئوج آرام گپتنت.
