30 وتی روها که دێمَ دئیئے اے اڈَّ بنت. زمینئے سربرا نۆک و تازگَ کنئے.
گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگ‌اَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
هُدایا مارا رکّێنت. مارا مئے نێکێن کارانی سئوَبا نرکّێنتی، وتی رهمئے سئوَبا رکّێنتی. آییا مارا شُشت و پاکێن روهئے برکتا نۆکێن زندے دات و اے پئیما مارا رکّێنتی.
هما که تَهتئے سرا نِشتگ‌اَت، گوَشتی: ”بچار، من سجّهێن چیزّان چه نۆکسرا اڈَّ کنان.“ پدا گوَشتی: ”نبشته کن، چێا که اے هبر پُراِهتبار و راست اَنت.“
