27 سجّهێنانی چَمّ ترا سَکّ اَنت، که آیانی وراکا په وهد بدئیئے.
هر پئیمێن وراک و وَردِن بزور گۆن. اَمبارِش کن که شمئیگ و هئیوانانی ورگئے کارا کاینت.“
هما که سجّهێن سَهداران رۆزیگَ دنت، مِهری اَبدمان اِنت.
آ، هئیوانان وراکَ دنت و گوَراگان هم، وهدے پریاتَ کننت.
تئیی اَدل و راستی بُرزترێن کۆهانی ڈئولا اِنت و اِنساپ، مزنێن جُهلانکیانی. او هُداوند! تئو ائے که انسان و هئیوانئے رَکّێنۆک ائے.
