21 او هُداوندئے سجّهێن لشکران! شما، او آییئے هزمتکاران که آییئے واهگئے پرمانبرداریا کنێت! هُداوندا بنازێنێت.
وهدے آکوبا پرێشتگ دیستنت، گوَشتی: ”اے هُدائے لشکرئے اُردگاه اِنت.“ پمێشکا آ جاگهئے نامی مَهَنائِم کرت.
گواتان وتی کاسدَ کنئے و آسئے بْرانزا وتی هزمتکار.
گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگ‌اَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
هُدائے اَرّابه هزارانی هزار و لکّانی لکّ اَنت، هُداوند چه سینائے کۆها وتی پاکێن جاگها آتکگ.
انسانئے چُکّ، وتی پرێشتگان راهَ دنت تان سجّهێن بدکاران و آیان که دگران رَدَ دئینت یکجاه بکننت و چه آییئے بادشاهیا در بکننت.
اَناگت، چه آسمانی پرێشتگانی لشکرا رُمبے آ پرێشتگئے کِرّا آتک و هُدااِش سِپَت و سَنا کرت:
