4 گُمراه‌دلێن مردمان چه وت دورَ داران، منا گۆن هچّ بدیێا کارَ نبیت.
چه من دور ببێت، او بدکاران، که من وتی هُدائے هُکمانی رَندگیریا بکنان.
نه گۆن پرێبکاران همدیوانَ بان و نه دوتَل و دوپۆستێن مردمانی همراه.
چه بدکارانی همراهیا نپرتَ کنان و گۆن رَدکاران همدیوانَ نبان.
او سجّهێن بدکاران! چه من دور بێت، چیا که هُداوندا منی گرێوَگانی تئوار اِشکتگ‌اَنت.
گڑا من آیان راستێنَ گوَشان: ’او بدکاران! من هچبر شمارا پَجّاه نئیاورتگ، چه منی دێما دور ببێت.‘
بله پدا هم هُدائے سرا باورمند مُهرَ اۆشتنت، لۆگێئے مُهکمێن بنیادئے پئیما. هُدایا وتی باورمندانی سرا اے هبر نَکش کرتگ و مُهر جتگ‌اَنت: ”هُداوند وتی مردمان پجّاهَ کاریت“ و ”هرکَس که هُداوندئے ناما گیپت، باید اِنت وتا چه بدکاریا دور بداریت.“
